Η λάκα

Τα παλιότερα χρόνια όταν ακόμα είμασταν γυμνασιόπιδα  στο Αδαμ υπήρχει πολύ ενδιαφέρουν για τ΄Λάκα.  Του θμούντι οι παλνοί καλά  αυτόν τουν τόπο.

Η μπάρμπας  η Στέργιους η Ρέμπους,  αγουνίσκει πουλύ να αξιουποίησ’ του λάκκου που ‘έτριχει η τσουλνάρα  τσ’Λάκας .

Κάθι μέρα λοιπόν η Στέργιους δούλιυει  χουρις σταματμό ,πέτρουσι ούλου τουν λάκκου κι από τσ’δυο μιρες  κι έκαμι τουν χώρου να έχ(ι) πρόσουπου.

Κι έτς’καθι απογιμα τα καλουκαίρια η λάκκα αποχτούσι ζουή . Ούλνοι νέ(οι) Λάκζαν κατά τα’Λάκα μι τα καρπούζια παραμάσκαλα (δεν υπήρχαν ναύλουν σακκούλις ιτότι ) κι τα σταφύλια τα κρέχκα  κι τάβαζαν στ’ κουπανούδα κι του μπουζάτου νιρό απού τσιουλνάρα τα  πάγουνι στου λιφτό .

Ικί να δγης αλπαρούδις που  ξιφλουδούσαν οι αδαμιουτάδις κι ουλούς η τόπους αχουλουγούσι απού γέλια κι χάχανα.

Κι όταν αρχίνσαν να τρανιεύουν κι τα  πεύκα η τόπους γίνκι πουλύ  τρέλλα. Μα αυτό το όνειρου δεν κράτσι για πουλύ,η μπάρμπα Στέργιους γέρασι, μας αφήκι χρόνους κι η λάκκους μι τη τσιουλνάρα απόμνει στ’μοίρατ’. Κι καθώς η χρόνους ούλα τ' αλλάζ’ κι τα παραμουρφών’ κι η λάκκα δε γλύτουσι, ντ’καπάκουσι η τσίγρα κι δε θμίζ΄τίπουτα απού ντ’παλιά ντ’δόξα.

Μέσα μας όμους ίμεις που τόζισαμι αυτό του γιγουνός μας θμίζ’τα πιδικά μας τα χρόνια τα γύριστα κι γαλινιεύ’ του μυαλόμας.

Μαρία Λιναρούδη Παπαζά